Niektóre filmy łamią schemat moralnie nieskazitelnego bohatera, prezentując postacie główne, które dalekie są od bycia dobrymi ludźmi.
Choć widzowie często oczekują, że główny bohater będzie ucieleśnieniem dobroci moralnej z możliwymi do wybaczenia wadami, niektóre filmy podważają tę normę, przedstawiając głównego bohatera, który jest po prostu złym człowiekiem. Tradycyjnie, odbiorcy spodziewają się podążać za heroicznie nastawionym liderem, kimś kto walczy o sprawiedliwość, broni słabszych i zmaga się ze złem. Jednak gdy skupiamy się na postaciach zasadniczo skorumpowanych, pojawiają się przekonujące narracje. Ci bohaterowie, wykazujący cechy nikczemności, oferują jedynie przelotne przebłyski człowieczeństwa pośród ich przemocy, oszustwa i wrogości. Pomimo ich odrażających zachowań, ich historie są urzekające. Bycie świadkiem, jak moralna powściągliwość zamienia się w niekontrolowany egoizm, wydaje się dziwnie fascynujące.
Od wyrafinowanego seryjnego mordercy Patricka Batemana w „American Psycho” po morderczego męża Mickeya Knoxa, ikoniczni antagoniści przyciągają uwagę, kiedy są obsadzeni w roli bohaterów. Ich z wypaczona perspektywa i zejście w ciemność zapewniają porywające studium postaci. Stworzenie odnoszącego sukcesy nikczemnego bohatera jest trudnym, lecz porywającym zadaniem. Widzowie mogą początkowo się wzdrygnąć, lecz nie będą w stanie odwrócić wzroku. Pod koniec mogą nawet sympatyzować z tymi potworami, choć tylko w niewielkim stopniu.
American Psycho (2000)
W porywającym thrillerze psychologicznym „American Psycho”, Patrick Bateman jawi się jako mrożący krew w żyłach bohater. Bateman prezentuje fasadę sukcesu jako bankier Wall Street w latach 80. w Nowym Jorku, jednocześnie potajemnie angażując się w szokujące akty przemocy. Te brutalne morderstwa służą jako instynktowna krytyka chciwości i nadmiaru. Film pozostawia jego zbrodnie otwarte na interpretację, sugerując, że stosowana przez niego przemoc może być skutkiem własnej zniekształconej rzeczywistości. Oparty na świetnej ścieżce dźwiękowej, „American Psycho” zmusza widzów do skonfrontowania się z własnym współudziałem w popadnięciu Batemana w szaleństwo i morderstwo.
Aż poleje się krew / There Will Be Blood (2007)
Daniel Day-Lewis dostarcza niezapomnianej kreacji jako nikczemny poszukiwacz ropy, Daniel Plainview, w filmie „Aż poleje się krew”. Film rozgrywa się na początku XX wieku w Kalifornii, przedstawiając bezwzględne dążenie Plainviewa do bogactwa poprzez bezlitosne niszczenie swojej konkurencji. Day-Lewis dominuje na ekranie przez cały czas, uosabiając nienasyconą chciwość Plainviewa i pogardę dla ludzkości. W miarę postępu fabuły, Plainview oddala się od wszelkich ludzkich powiązań w swoim nieustannym dążeniu do kapitalistycznej dominacji, ostatecznie stając się samotną i bezduszną postacią. Poprzez tego moralnie skorumpowanego bohatera, „Aż poleje się krew” zagłębia się w konsekwencje niepohamowanych ambicji, a Day-Lewis hipnotyzuje jako niepowstrzymana siła zniszczenia.
Sztanga i cash / Pain & Gain (2013)
Film Michaela Baya „Sztanga i cash” śledzi losy trójki nieporadnych kulturystów, Daniela, Adriana i Paula. Daniel przekonuje swoich przyjaciół do popełnienia serii przestępstw, w tym porwania i wymuszenia, ukazując ich szokującą niekompetencję i przemoc. Pomimo niezdarnych poczynań, ich działania spotykają się z słusznym potępieniem. Film satyryzuje dążenie do amerykańskiego snu, szydząc z egoizmu i chciwości oraz nie unika przedstawiania przerażających konsekwencji, gdy chaotyczny plan bohaterów zaczyna się rozpadać. „Sztanga i cash” bada moralne bankructwo czające się pod powierzchownymi aspiracjami.
Wilk z Wall Street / The Wolf Of Wall Street (2013)
W czarnej komedii Martina Scorsese „Wilk z Wall Street”, Leonardo DiCaprio wciela się w hedonistycznego maklera giełdowego Jordana Belforta o nikczemnej charyzmie. Film stanowi kronikę kariery Belforta, od początkującego brokera do skorumpowanego multimilionera, celebrując jego ekstrawagancki styl życia napędzany oszustwami. „Wilk z Wall Street” przedstawia Belforta jako lekkomyślne uosobienie egoizmu i roszczeń, podkreślając destrukcyjny charakter korupcji finansowej. Pomimo etycznych implikacji, występ DiCaprio i dynamiczna reżyseria Scorsese sprawiają, że burzliwy upadek Belforta jest dziwnie wciągający od początku do końca .
Mechaniczna pomarańcza / A Clockwork Orange (1971)
Dystopijne arcydzieło Stanleya Kubricka, „Mechaniczna Pomarańcza”, przedstawia przerażającego złoczyńcę Alexa DeLarge’a, w którego wciela się Malcolm McDowell. Stojąc na czele gangu, Alex rozpoczyna serię brutalnych, ohydnych zbrodni. Przez cały film Kubrick wykorzystuje Alexa do zgłębiania tematów moralności i kary, przedstawiając go jako zatwardziałego socjopatę. „Mechaniczna Pomarańcza” oferuje surowy portret ludzkiej ciemności, która nadal niepokoi widzów dziesiątki lat później.
Sznur / Rope (1948)
Akcja niedocenianego nieco thrillera „Sznur” po skrupulatnie zaplanowanym morderstwie popełnionym przez dwóch młodych intelektualistów. John Dall i Farley Granger dają fascynujące kreacje jako Brandon i Philip, przyjaciele, którzy duszą byłego kolegę z klasy, aby zademonstrować swoją wyższość. Podczas gdy Brandon organizuje spisek z chłodną pewnością siebie, nerwowość Philipa może doprowadzić di niepowodzenia, tworząc intensywne napięcie. Ograniczając akcję do jednego miejsca, Hitchcock potęguje niestabilność i oszustwo bohaterów. Film obnaża konsekwencje ich okrutnych czynów, skłaniając do refleksji. Przez mistrzowsko budowane napięcie, „Sznur” potępia bezduszność bohaterów i podkreśla delikatną równowagę między normami społecznymi a pierwotnymi impulsami.
Wściekłe psy / Reservoir Dogs (1992)
Quentin Tarantino zbiera ekipę niebezpiecznych złoczyńców w klasycznym filmie „Wściekłe psy”. Kiedy napad na sklep jubilerski pogrąża się w chaosie, przestępcy zwracają się przeciwko sobie, niszcząc sojusz. Szczególnie mrożącą krew w żyłach jest rola Michaela Madsena jako pana Blonda, który z niezwykłym spokojem torturuje zakładnika. Skąpe granice moralne szybko zanikają w obliczu panującego nihilizmu i morderczego ego. Film „Wściekłe psy” oferują surowy obraz przestępczości, z której niewielu wychodzi bez szwanku. W krwawym kulminacyjnym punkcie, bezwzględny indywidualizm ustępuje miejsca nieufności i wyobcowaniu w tej surowej eksploracji zimnokrwistego bezprawia.
Podziemny krąg / Fight Club (1999)
Kultowy „Podziemny krąg” opowiada historię cierpiącego na bezsenność pracownika biurowego, który łączy siły z enigmatycznym Tylerem Durdenem, aby założyć podziemny klub walki. Kierując się 8 zasadami Podziemnego kręgu, którymi dyktują swoje działania, rzucają wyzwanie władzy poprzez brutalne walki na gołe pięści. Z czasem Tyler ewoluuje w chaotycznego terrorystę, ujawniając mroczne alter ego zrodzone z podświadomych pragnień jego łagodniejszego przyjaciela. W kluczowym momencie, obie postacie reprezentują dwie strony tej samej osoby. Tyler uosabia stłumioną przez narratora męską złość i anarchiczne wyzwolenie.
Urodzeni mordercy / Natural Born Killers (1994)
„Urodzeni mordercy” opowiadają o makabrycznym szale zabijania Mickeya i Mallory Knoxów, granych przez Woody’ego Harrelsona i Juliette Lewis. Para pozostawia ślad morderstw na terenie całej Ameryki, atakując zarówno osoby stosujące przemoc, jak i niewinnych przechodniów. Jednak film powstrzymuje się od gloryfikowania swoich bohaterów, zamiast tego potępiając ich medialne szaleństwo. Gdy deprawacja Knoxów się pogłębia, ich toksyczny status celebrytów obnaża współudział społeczeństwa w gloryfikowaniu przemocy dla zabawy. Film, ukazujący bezwzględnych bohaterów i jednocześnie krytykujący ich gloryfikację, stanowi zjadliwy komentarz do moralności znieczulonej konsumpcjonizmem i tanią rozrywką.
Chłopcy z ferajny / Goodfellas (1990)
Martin Scorsese umocnił swoją reputację w przedstawianiu charyzmatycznych złoczyńców w zorganizowanej przestępczości dzięki „Chłopcom z ferajny”. Ray Liotta wciela się w głównego bohatera Henry’ego Hilla, który który ze swobodnym dystansem opowiada o swoich wzlotach i upadkach członka mafii. Chociaż jego koledzy, Tommy i Jimmy, prezentują bardziej jawną przemoc, Henry organizuje liczne morderstwa, afery i oszustwa za przyjazną fasadą. Jednak, gdy wybryki Hilla prowadzą do uzależnienia, zdrady i paranoi, jego destrukcyjna natura jest się mniej sympatyczna i staje się nieuchronnie bardziej żałosna.
